Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 我 [4] => 梦 [5] => 扁 [6] => 舟 [7] => 浮 [8] => 震 [9] => 泽 [10] => 。 [11] => 雪 [12] => 浪 [13] => 摇 [14] => 空 [15] => 千 [16] => 顷 [17] => 白 [18] => 。 [19] => 觉 [20] => 来 [21] => 满 [22] => 眼 [23] => 是 [24] => 庐 [25] => 山 [26] => , [27] => 倚 [28] => 天 [29] => 无 [30] => 数 [31] => 开 [32] => 青 [33] => 壁 [34] => 。 [35] => 此 [36] => 生 [37] => 长 [38] => 接 [39] => 淅 [40] => 。 [41] => 与 [42] => 君 [43] => 同 [44] => 是 [45] => 江 [46] => 南 [47] => 客 [48] => 。 [49] => 梦 [50] => 中 [51] => 游 [52] => , [53] => 觉 [54] => 来 [55] => 清 [56] => 赏 [57] => , [58] => 同 [59] => 作 [60] => 飞 [61] => 梭 [62] => 掷 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 明 [72] => 日 [73] => 西 [74] => 风 [75] => 还 [76] => 挂 [77] => 席 [78] => 。 [79] => 唱 [80] => 我 [81] => 新 [82] => 词 [83] => 泪 [84] => 沾 [85] => 臆 [86] => 。 [87] => 灵 [88] => 均 [89] => 去 [90] => 后 [91] => 楚 [92] => 山 [93] => 空 [94] => , [95] => 澧 [96] => 阳 [97] => 兰 [98] => 芷 [99] => 无 [100] => 颜 [101] => 色 [102] => 。 [103] => 君 [104] => 才 [105] => 如 [106] => 梦 [107] => 得 [108] => 。 [109] => 武 [110] => 陵 [111] => 更 [112] => 在 [113] => 西 [114] => 南 [115] => 极 [116] => 。 [117] => 《 [118] => 竹 [119] => 枝 [120] => 词 [121] => 》 [122] => , [123] => 莫 [124] => 傜 [125] => 新 [126] => 唱 [127] => , [128] => 谁 [129] => 谓 [130] => 古 [131] => 今 [132] => 隔 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 归 [1] => 朝 [2] => 欢 [3] => · [4] => 我 [5] => 梦 [6] => 扁 [7] => 舟 [8] => 浮 [9] => 震 [10] => 泽 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕