Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 清 [4] => 夜 [5] => 沉 [6] => 沉 [7] => , [8] => 暗 [9] => 蛩 [10] => 啼 [11] => 处 [12] => 檐 [13] => 花 [14] => 落 [15] => 。 [16] => 乍 [17] => 凉 [18] => 帘 [19] => 幕 [20] => , [21] => 香 [22] => 绕 [23] => 屏 [24] => 山 [25] => 角 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 堪 [35] => 恨 [36] => 归 [37] => 鸿 [38] => , [39] => 情 [40] => 似 [41] => 秋 [42] => 云 [43] => 薄 [44] => 。 [45] => 书 [46] => 难 [47] => 托 [48] => , [49] => 尽 [50] => 交 [51] => 寂 [52] => 寞 [53] => , [54] => 忘 [55] => 了 [56] => 前 [57] => 时 [58] => 约 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 点 [1] => 绛 [2] => 唇 [3] => · [4] => 呈 [5] => 洛 [6] => 滨 [7] => 筠 [8] => 溪 [9] => 二 [10] => 老 )
宋代·张元干的简介
元干出身书香门第。其父名动,进士出身,官至龙图阁直学士,能诗。张元干受其家风影响,从小聪明好学,永泰的寒光阁、水月亭是他幼年生活和读书处。十四五岁随父亲至河北官廨(在临漳县)已能写诗,常与父亲及父亲的客人唱和,人称之“敏悟”。
...〔► 张元干的诗(7篇)〕