Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 绿 [4] => 云 [5] => 影 [6] => 里 [7] => , [8] => 把 [9] => 明 [10] => 霞 [11] => 织 [12] => 就 [13] => , [14] => 千 [15] => 重 [16] => 文 [17] => 绣 [18] => 。 [19] => 紫 [20] => 腻 [21] => 红 [22] => 娇 [23] => 扶 [24] => 不 [25] => 起 [26] => , [27] => 好 [28] => 是 [29] => 未 [30] => 开 [31] => 时 [32] => 候 [33] => 。 [34] => 半 [35] => 怯 [36] => 春 [37] => 寒 [38] => , [39] => 半 [40] => 便 [41] => 晴 [42] => 色 [43] => , [44] => 养 [45] => 得 [46] => 胭 [47] => 脂 [48] => 透 [49] => 。 [50] => 小 [51] => 亭 [52] => 人 [53] => 静 [54] => , [55] => 嫩 [56] => 莺 [57] => 啼 [58] => 破 [59] => 清 [60] => 昼 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 犹 [70] => 记 [71] => 携 [72] => 手 [73] => 芳 [74] => 阴 [75] => , [76] => 一 [77] => 枝 [78] => 斜 [79] => 戴 [80] => , [81] => 娇 [82] => 艳 [83] => 波 [84] => 双 [85] => 秀 [86] => 。 [87] => 小 [88] => 语 [89] => 轻 [90] => 怜 [91] => 花 [92] => 总 [93] => 见 [94] => , [95] => 争 [96] => 得 [97] => 似 [98] => 花 [99] => 长 [100] => 久 [101] => 。 [102] => 醉 [103] => 浅 [104] => 休 [105] => 归 [106] => , [107] => 夜 [108] => 深 [109] => 同 [110] => 睡 [111] => , [112] => 明 [113] => 日 [114] => 还 [115] => 相 [116] => 守 [117] => 。 [118] => 免 [119] => 教 [120] => 春 [121] => 去 [122] => , [123] => 断 [124] => 肠 [125] => 空 [126] => 叹 [127] => 诗 [128] => 瘦 [129] => 。 [130] => < [131] => / [132] => p [133] => > ) Array ( [0] => 念 [1] => 奴 [2] => 娇 [3] => · [4] => 宜 [5] => 雨 [6] => 亭 [7] => 咏 [8] => 千 [9] => 叶 [10] => 海 [11] => 棠 )
宋代·张鎡的简介
张鎡,字功甫,原字时可。因慕郭功甫,故易字功甫。号约斋。居临安,卜居南湖。循王张俊之曾孙。隆兴二年(1164),为大理司直。淳熙年间直秘阁通判婺州。庆元初为司农寺主簿,迁司农寺丞。开禧三年(1207)与谋诛韩侂胄,又欲去宰相史弥远,事泄,于嘉定四年十二月被除名象州编管,卒于是年后。张鎡出身华贵,能诗擅词,又善画竹石古木。尝学诗于陆游。尤袤、杨万里、辛弃疾、姜夔等皆与之交游。《齐东野语》载“其园池声妓服玩之丽甲天下”,又以其牡丹会闻名于世。
...〔► 张鎡的诗(3篇)〕