Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 峤 [4] => 南 [5] => 江 [6] => 浅 [7] => 红 [8] => 梅 [9] => 小 [10] => , [11] => 小 [12] => 梅 [13] => 红 [14] => 浅 [15] => 江 [16] => 南 [17] => 峤 [18] => 。 [19] => 窥 [20] => 我 [21] => 向 [22] => 疏 [23] => 篱 [24] => , [25] => 篱 [26] => 疏 [27] => 向 [28] => 我 [29] => 窥 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 老 [39] => 人 [40] => 行 [41] => 即 [42] => 到 [43] => , [44] => 到 [45] => 即 [46] => 行 [47] => 人 [48] => 老 [49] => 。 [50] => 离 [51] => 别 [52] => 惜 [53] => 残 [54] => 枝 [55] => , [56] => 枝 [57] => 残 [58] => 惜 [59] => 别 [60] => 离 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 回 [5] => 文 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕