Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 买 [4] => 陂 [5] => 塘 [6] => 、 [7] => 旋 [8] => 栽 [9] => 杨 [10] => 柳 [11] => , [12] => 依 [13] => 稀 [14] => 淮 [15] => 岸 [16] => 江 [17] => 浦 [18] => 。 [19] => 东 [20] => 皋 [21] => 嘉 [22] => 雨 [23] => 新 [24] => 痕 [25] => 涨 [26] => , [27] => 沙 [28] => 觜 [29] => 鹭 [30] => 来 [31] => 鸥 [32] => 聚 [33] => 。 [34] => 堪 [35] => 爱 [36] => 处 [37] => 最 [38] => 好 [39] => 是 [40] => 、 [41] => 一 [42] => 川 [43] => 夜 [44] => 月 [45] => 光 [46] => 流 [47] => 渚 [48] => 。 [49] => 无 [50] => 人 [51] => 独 [52] => 舞 [53] => 。 [54] => 任 [55] => 翠 [56] => 幄 [57] => 张 [58] => 天 [59] => , [60] => 柔 [61] => 茵 [62] => 藉 [63] => 地 [64] => , [65] => 酒 [66] => 尽 [67] => 未 [68] => 能 [69] => 去 [70] => 。 [71] => < [72] => / [73] => p [74] => > [75] => < [76] => p [77] => > [78] => 青 [79] => 绫 [80] => 被 [81] => , [82] => 莫 [83] => 忆 [84] => 金 [85] => 闺 [86] => 故 [87] => 步 [88] => 。 [89] => 儒 [90] => 冠 [91] => 曾 [92] => 把 [93] => 身 [94] => 误 [95] => 。 [96] => 弓 [97] => 刀 [98] => 千 [99] => 骑 [100] => 成 [101] => 何 [102] => 事 [103] => , [104] => 荒 [105] => 了 [106] => 邵 [107] => 平 [108] => 瓜 [109] => 圃 [110] => 。 [111] => 君 [112] => 试 [113] => 觑 [114] => 。 [115] => 满 [116] => 青 [117] => 镜 [118] => 、 [119] => 星 [120] => 星 [121] => 鬓 [122] => 影 [123] => 今 [124] => 如 [125] => 许 [126] => 。 [127] => 功 [128] => 名 [129] => 浪 [130] => 语 [131] => 。 [132] => 便 [133] => 似 [134] => 得 [135] => 班 [136] => 超 [137] => , [138] => 封 [139] => 侯 [140] => 万 [141] => 里 [142] => , [143] => 归 [144] => 计 [145] => 恐 [146] => 迟 [147] => 暮 [148] => 。 [149] => < [150] => / [151] => p [152] => > ) Array ( [0] => 摸 [1] => 鱼 [2] => 儿 [3] => · [4] => 东 [5] => 皋 [6] => 寓 [7] => 居 )
宋代·晁补之的简介
晁补之(公元1053年—公元1110年),字无咎,号归来子,汉族,济州巨野(今属山东巨野县)人,北宋时期著名文学家。为“苏门四学士”(另有北宋诗人黄庭坚、秦观、张耒)之一。曾任吏部员外郎、礼部郎中。 工书画,能诗词,善属文。与张耒并称“晁张”。其散文语言凝练、流畅,风格近柳宗元。诗学陶渊明。其词格调豪爽,语言清秀晓畅,近苏轼。但其诗词流露出浓厚的消极归隐思想。著有《鸡肋集》、《晁氏琴趣外篇》等。
...〔► 晁补之的诗(2篇)〕