Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 帘 [4] => 内 [5] => 清 [6] => 歌 [7] => 帘 [8] => 外 [9] => 宴 [10] => 。 [11] => 虽 [12] => 爱 [13] => 新 [14] => 声 [15] => , [16] => 不 [17] => 见 [18] => 如 [19] => 花 [20] => 面 [21] => 。 [22] => 牙 [23] => 板 [24] => 数 [25] => 敲 [26] => 珠 [27] => 一 [28] => 串 [29] => , [30] => 梁 [31] => 尘 [32] => 暗 [33] => 落 [34] => 琉 [35] => 璃 [36] => 盏 [37] => 。 [38] => < [39] => / [40] => p [41] => > [42] => < [43] => p [44] => > [45] => 桐 [46] => 树 [47] => 花 [48] => 深 [49] => 孤 [50] => 凤 [51] => 怨 [52] => 。 [53] => 渐 [54] => 遏 [55] => 遥 [56] => 天 [57] => , [58] => 不 [59] => 放 [60] => 行 [61] => 云 [62] => 散 [63] => 。 [64] => 坐 [65] => 上 [66] => 少 [67] => 年 [68] => 听 [69] => 不 [70] => 惯 [71] => , [72] => 玉 [73] => 山 [74] => 未 [75] => 倒 [76] => 肠 [77] => 先 [78] => 断 [79] => 。 [80] => < [81] => / [82] => p [83] => > ) Array ( [0] => 凤 [1] => 栖 [2] => 梧 [3] => · [4] => 帘 [5] => 内 [6] => 清 [7] => 歌 [8] => 帘 [9] => 外 [10] => 宴 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕