Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 清 [4] => 波 [5] => 门 [6] => 外 [7] => 拥 [8] => 轻 [9] => 衣 [10] => 。 [11] => 杨 [12] => 花 [13] => 相 [14] => 送 [15] => 飞 [16] => 。 [17] => 西 [18] => 湖 [19] => 又 [20] => 还 [21] => 春 [22] => 晚 [23] => , [24] => 水 [25] => 树 [26] => 乱 [27] => 莺 [28] => 啼 [29] => 。 [30] => 闲 [31] => 院 [32] => 宇 [33] => , [34] => 小 [35] => 帘 [36] => 帏 [37] => 。 [38] => 晚 [39] => 初 [40] => 归 [41] => 。 [42] => 钟 [43] => 声 [44] => 已 [45] => 过 [46] => , [47] => 篆 [48] => 香 [49] => 才 [50] => 点 [51] => , [52] => 月 [53] => 到 [54] => 门 [55] => 时 [56] => 。 [57] => < [58] => / [59] => p [60] => > ) Array ( [0] => 诉 [1] => 衷 [2] => 情 [3] => · [4] => 宝 [5] => 月 [6] => 山 [7] => 作 )
宋代·仲殊的简介
北宋僧人、词人。字师利。安州(今湖北安陆)人。本姓张,名挥,仲殊为其法号。曾应进士科考试。生卒年不详。年轻时游荡不羁,几乎被妻子毒死,弃家为僧,先后寓居苏州承天寺、杭州宝月寺,因时常食蜜以解毒,人称蜜殊;或又用其俗名称他为僧挥。他与苏轼往来甚厚。徽宗崇宁年间自缢而死。
...〔► 仲殊的诗(1篇)〕