Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 伫 [4] => 立 [5] => 长 [6] => 堤 [7] => , [8] => 淡 [9] => 荡 [10] => 晚 [11] => 风 [12] => 起 [13] => 。 [14] => 骤 [15] => 雨 [16] => 歇 [17] => , [18] => 极 [19] => 目 [20] => 萧 [21] => 疏 [22] => , [23] => 塞 [24] => 柳 [25] => 万 [26] => 株 [27] => , [28] => 掩 [29] => 映 [30] => 箭 [31] => 波 [32] => 千 [33] => 里 [34] => 。 [35] => 走 [36] => 舟 [37] => 车 [38] => 向 [39] => 此 [40] => , [41] => 人 [42] => 人 [43] => 奔 [44] => 名 [45] => 竞 [46] => 利 [47] => 。 [48] => 念 [49] => 荡 [50] => 子 [51] => 、 [52] => 终 [53] => 日 [54] => 驱 [55] => 驱 [56] => , [57] => 争 [58] => 觉 [59] => 乡 [60] => 关 [61] => 转 [62] => 迢 [63] => 递 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > [69] => < [70] => p [71] => > [72] => 何 [73] => 意 [74] => 。 [75] => 绣 [76] => 阁 [77] => 轻 [78] => 抛 [79] => , [80] => 锦 [81] => 字 [82] => 难 [83] => 逢 [84] => , [85] => 等 [86] => 闲 [87] => 度 [88] => 岁 [89] => 。 [90] => 奈 [91] => 泛 [92] => 泛 [93] => 旅 [94] => 迹 [95] => , [96] => 厌 [97] => 厌 [98] => 病 [99] => 绪 [100] => , [101] => 迩 [102] => 来 [103] => 谙 [104] => 尽 [105] => , [106] => 宦 [107] => 游 [108] => 滋 [109] => 味 [110] => 。 [111] => 此 [112] => 情 [113] => 怀 [114] => 、 [115] => 纵 [116] => 写 [117] => 香 [118] => 笺 [119] => , [120] => 凭 [121] => 谁 [122] => 与 [123] => 寄 [124] => 。 [125] => 算 [126] => 孟 [127] => 光 [128] => 、 [129] => 争 [130] => 得 [131] => 知 [132] => 我 [133] => , [134] => 继 [135] => 日 [136] => 添 [137] => 憔 [138] => 悴 [139] => 。 [140] => < [141] => / [142] => p [143] => > ) Array ( [0] => 定 [1] => 风 [2] => 波 [3] => · [4] => 伫 [5] => 立 [6] => 长 [7] => 堤 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕