Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 江 [4] => 枫 [5] => 渐 [6] => 老 [7] => , [8] => 汀 [9] => 蕙 [10] => 半 [11] => 凋 [12] => , [13] => 满 [14] => 目 [15] => 败 [16] => 红 [17] => 衰 [18] => 翠 [19] => 。 [20] => 楚 [21] => 客 [22] => 登 [23] => 临 [24] => , [25] => 正 [26] => 是 [27] => 暮 [28] => 秋 [29] => 天 [30] => 气 [31] => 。 [32] => 引 [33] => 疏 [34] => 砧 [35] => 、 [36] => 断 [37] => 续 [38] => 残 [39] => 阳 [40] => 里 [41] => 。 [42] => 对 [43] => 晚 [44] => 景 [45] => 、 [46] => 伤 [47] => 怀 [48] => 念 [49] => 远 [50] => , [51] => 新 [52] => 愁 [53] => 旧 [54] => 恨 [55] => 相 [56] => 继 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 脉 [66] => 脉 [67] => 人 [68] => 千 [69] => 里 [70] => 。 [71] => 念 [72] => 两 [73] => 处 [74] => 风 [75] => 情 [76] => , [77] => 万 [78] => 重 [79] => 烟 [80] => 水 [81] => 。 [82] => 雨 [83] => 歇 [84] => 天 [85] => 高 [86] => , [87] => 望 [88] => 断 [89] => 翠 [90] => 峰 [91] => 十 [92] => 二 [93] => 。 [94] => 侭 [95] => 无 [96] => 言 [97] => 、 [98] => 谁 [99] => 会 [100] => 凭 [101] => 高 [102] => 意 [103] => 。 [104] => 纵 [105] => 写 [106] => 得 [107] => 、 [108] => 离 [109] => 肠 [110] => 万 [111] => 种 [112] => , [113] => 奈 [114] => 归 [115] => 云 [116] => 谁 [117] => 寄 [118] => 。 [119] => < [120] => / [121] => p [122] => > ) Array ( [0] => 卜 [1] => 算 [2] => 子 [3] => 慢 [4] => · [5] => 江 [6] => 枫 [7] => 渐 [8] => 老 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕