Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 远 [4] => 岸 [5] => 收 [6] => 残 [7] => 雨 [8] => 。 [9] => 雨 [10] => 残 [11] => 稍 [12] => 觉 [13] => 江 [14] => 天 [15] => 暮 [16] => 。 [17] => 拾 [18] => 翠 [19] => 汀 [20] => 洲 [21] => 人 [22] => 寂 [23] => 静 [24] => , [25] => 立 [26] => 双 [27] => 双 [28] => 鸥 [29] => 鹭 [30] => 。 [31] => 望 [32] => 几 [33] => 点 [34] => 、 [35] => 渔 [36] => 灯 [37] => 隐 [38] => 映 [39] => 蒹 [40] => 葭 [41] => 浦 [42] => 。 [43] => 停 [44] => 画 [45] => 桡 [46] => 、 [47] => 两 [48] => 两 [49] => 舟 [50] => 人 [51] => 语 [52] => 。 [53] => 道 [54] => 去 [55] => 程 [56] => 今 [57] => 夜 [58] => , [59] => 遥 [60] => 指 [61] => 前 [62] => 村 [63] => 烟 [64] => 树 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > [70] => < [71] => p [72] => > [73] => 游 [74] => 宦 [75] => 成 [76] => 羁 [77] => 旅 [78] => 。 [79] => 短 [80] => 樯 [81] => 吟 [82] => 倚 [83] => 闲 [84] => 凝 [85] => 伫 [86] => 。 [87] => 万 [88] => 水 [89] => 千 [90] => 山 [91] => 迷 [92] => 远 [93] => 近 [94] => , [95] => 想 [96] => 乡 [97] => 关 [98] => 何 [99] => 处 [100] => 。 [101] => 自 [102] => 别 [103] => 后 [104] => 、 [105] => 风 [106] => 亭 [107] => 月 [108] => 榭 [109] => 孤 [110] => 欢 [111] => 聚 [112] => 。 [113] => 刚 [114] => 断 [115] => 肠 [116] => 、 [117] => 惹 [118] => 得 [119] => 离 [120] => 情 [121] => 苦 [122] => 。 [123] => 听 [124] => 杜 [125] => 宇 [126] => 声 [127] => 声 [128] => , [129] => 劝 [130] => 人 [131] => 不 [132] => 如 [133] => 归 [134] => 去 [135] => 。 [136] => < [137] => / [138] => p [139] => > ) Array ( [0] => 安 [1] => 公 [2] => 子 [3] => · [4] => 远 [5] => 岸 [6] => 收 [7] => 残 [8] => 雨 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕