Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 落 [4] => 日 [5] => 塞 [6] => 垣 [7] => 路 [8] => , [9] => 风 [10] => 劲 [11] => 戛 [12] => 貂 [13] => 裘 [14] => 。 [15] => 翩 [16] => 翩 [17] => 数 [18] => 骑 [19] => 闲 [20] => 猎 [21] => , [22] => 深 [23] => 入 [24] => 黑 [25] => 山 [26] => 头 [27] => 。 [28] => 极 [29] => 目 [30] => 平 [31] => 沙 [32] => 千 [33] => 里 [34] => , [35] => 惟 [36] => 见 [37] => 雕 [38] => 弓 [39] => 白 [40] => 羽 [41] => , [42] => 铁 [43] => 面 [44] => 骏 [45] => 骅 [46] => 骝 [47] => 。 [48] => 隐 [49] => 隐 [50] => 望 [51] => 青 [52] => 冢 [53] => , [54] => 特 [55] => 地 [56] => 起 [57] => 闲 [58] => 愁 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 汉 [68] => 天 [69] => 子 [70] => , [71] => 方 [72] => 鼎 [73] => 盛 [74] => , [75] => 四 [76] => 百 [77] => 州 [78] => 。 [79] => 玉 [80] => 颜 [81] => 皓 [82] => 齿 [83] => , [84] => 深 [85] => 锁 [86] => 三 [87] => 十 [88] => 六 [89] => 宫 [90] => 秋 [91] => 。 [92] => 堂 [93] => 有 [94] => 经 [95] => 纶 [96] => 贤 [97] => 相 [98] => , [99] => 边 [100] => 有 [101] => 纵 [102] => 横 [103] => 谋 [104] => 将 [105] => , [106] => 不 [107] => 减 [108] => 翠 [109] => 蛾 [110] => 羞 [111] => 。 [112] => 戎 [113] => 虏 [114] => 和 [115] => 乐 [116] => 也 [117] => , [118] => 圣 [119] => 主 [120] => 永 [121] => 无 [122] => 忧 [123] => 。 [124] => < [125] => / [126] => p [127] => > ) Array ( [0] => 水 [1] => 调 [2] => 歌 [3] => 头 [4] => · [5] => 落 [6] => 日 [7] => 塞 [8] => 垣 [9] => 路 )
宋代·黄庭坚的简介
黄庭坚(1045.8.9-1105.5.24),字鲁直,号山谷道人,晚号涪翁,洪州分宁(今江西省九江市修水县)人,北宋著名文学家、书法家,为盛极一时的江西诗派开山之祖,与杜甫、陈师道和陈与义素有“一祖三宗”(黄庭坚为其中一宗)之称。与张耒、晁补之、秦观都游学于苏轼门下,合称为“苏门四学士”。生前与苏轼齐名,世称“苏黄”。著有《山谷词》,且黄庭坚书法亦能独树一格,为“宋四家”之一。
...〔► 黄庭坚的诗(26篇)〕