Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 鹜 [4] => 落 [5] => 霜 [6] => 洲 [7] => , [8] => 雁 [9] => 横 [10] => 烟 [11] => 渚 [12] => , [13] => 分 [14] => 明 [15] => 画 [16] => 出 [17] => 秋 [18] => 色 [19] => 。 [20] => 暮 [21] => 雨 [22] => 乍 [23] => 歇 [24] => , [25] => 小 [26] => 楫 [27] => 夜 [28] => 泊 [29] => , [30] => 宿 [31] => 苇 [32] => 村 [33] => 山 [34] => 驿 [35] => 。 [36] => 何 [37] => 人 [38] => 月 [39] => 下 [40] => 临 [41] => 风 [42] => 处 [43] => , [44] => 起 [45] => 一 [46] => 声 [47] => 羌 [48] => 笛 [49] => 。 [50] => 离 [51] => 愁 [52] => 万 [53] => 绪 [54] => , [55] => 闲 [56] => 岸 [57] => 草 [58] => 、 [59] => 切 [60] => 切 [61] => 蛩 [62] => 吟 [63] => 如 [64] => 织 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > [70] => < [71] => p [72] => > [73] => 为 [74] => 忆 [75] => 芳 [76] => 容 [77] => 别 [78] => 后 [79] => , [80] => 水 [81] => 遥 [82] => 山 [83] => 远 [84] => , [85] => 何 [86] => 计 [87] => 凭 [88] => 鳞 [89] => 翼 [90] => 。 [91] => 想 [92] => 绣 [93] => 阁 [94] => 深 [95] => 沉 [96] => , [97] => 争 [98] => 知 [99] => 憔 [100] => 悴 [101] => 损 [102] => , [103] => 天 [104] => 涯 [105] => 行 [106] => 客 [107] => 。 [108] => 楚 [109] => 峡 [110] => 云 [111] => 归 [112] => , [113] => 高 [114] => 阳 [115] => 人 [116] => 散 [117] => , [118] => 寂 [119] => 寞 [120] => 狂 [121] => 踪 [122] => 迹 [123] => 。 [124] => 望 [125] => 京 [126] => 国 [127] => 。 [128] => 空 [129] => 目 [130] => 断 [131] => 、 [132] => 远 [133] => 峰 [134] => 凝 [135] => 碧 [136] => 。 [137] => < [138] => / [139] => p [140] => > ) Array ( [0] => 倾 [1] => 杯 [2] => · [3] => 鹜 [4] => 落 [5] => 霜 [6] => 洲 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕