Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 客 [4] => 居 [5] => 合 [6] => 肥 [7] => 南 [8] => 城 [9] => 赤 [10] => 阑 [11] => 桥 [12] => 之 [13] => 西 [14] => , [15] => 巷 [16] => 陌 [17] => 凄 [18] => 凉 [19] => , [20] => 与 [21] => 江 [22] => 左 [23] => 异 [24] => 。 [25] => 唯 [26] => 柳 [27] => 色 [28] => 夹 [29] => 道 [30] => , [31] => 依 [32] => 依 [33] => 可 [34] => 怜 [35] => 。 [36] => 因 [37] => 度 [38] => 此 [39] => 阕 [40] => , [41] => 以 [42] => 纾 [43] => 客 [44] => 怀 [45] => 。 [46] => < [47] => / [48] => p [49] => > [50] => < [51] => p [52] => > [53] => 空 [54] => 城 [55] => 晓 [56] => 角 [57] => , [58] => 吹 [59] => 入 [60] => 垂 [61] => 杨 [62] => 陌 [63] => 。 [64] => 马 [65] => 上 [66] => 单 [67] => 衣 [68] => 寒 [69] => 恻 [70] => 恻 [71] => 。 [72] => 看 [73] => 尽 [74] => 鹅 [75] => 黄 [76] => 嫩 [77] => 绿 [78] => , [79] => 都 [80] => 是 [81] => 江 [82] => 南 [83] => 旧 [84] => 相 [85] => 识 [86] => 。 [87] => < [88] => / [89] => p [90] => > [91] => < [92] => p [93] => > [94] => 正 [95] => 岑 [96] => 寂 [97] => , [98] => 明 [99] => 朝 [100] => 又 [101] => 寒 [102] => 食 [103] => 。 [104] => 强 [105] => 携 [106] => 酒 [107] => 、 [108] => 小 [109] => 桥 [110] => 宅 [111] => 。 [112] => 怕 [113] => 梨 [114] => 花 [115] => 落 [116] => 尽 [117] => 成 [118] => 秋 [119] => 色 [120] => 。 [121] => 燕 [122] => 燕 [123] => 飞 [124] => 来 [125] => , [126] => 问 [127] => 春 [128] => 何 [129] => 在 [130] => ? [131] => 唯 [132] => 有 [133] => 池 [134] => 塘 [135] => 自 [136] => 碧 [137] => 。 [138] => < [139] => / [140] => p [141] => > ) Array ( [0] => 淡 [1] => 黄 [2] => 柳 [3] => · [4] => 空 [5] => 城 [6] => 晓 [7] => 角 )
宋代·姜夔的简介
姜夔,南宋文学家、音乐家。人品秀拔,体态清莹,气貌若不胜衣,望之若神仙中人。往来鄂、赣、皖、苏、浙间,与诗人词家杨万里、范成大、辛弃疾等交游。庆元中,曾上书乞正太常雅乐,他少年孤贫,屡试不第,终生未仕,一生转徙江湖,靠卖字和朋友接济为生。他多才多艺,精通音律,能自度曲,其词格律严密。其作品素以空灵含蓄著称,有《白石道人歌曲》等。姜夔对诗词、散文、书法、音乐,无不精善,是继苏轼之后又一难得的艺术全才。
...〔► 姜夔的诗(20篇)〕