Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 蘅 [4] => 皋 [5] => 向 [6] => 晚 [7] => 舣 [8] => 轻 [9] => 航 [10] => 。 [11] => 卸 [12] => 云 [13] => 帆 [14] => 、 [15] => 水 [16] => 驿 [17] => 鱼 [18] => 乡 [19] => 。 [20] => 当 [21] => 暮 [22] => 天 [23] => 、 [24] => 霁 [25] => 色 [26] => 如 [27] => 晴 [28] => 昼 [29] => , [30] => 江 [31] => 练 [32] => 静 [33] => 、 [34] => 皎 [35] => 月 [36] => 飞 [37] => 光 [38] => 。 [39] => 那 [40] => 堪 [41] => 听 [42] => 、 [43] => 远 [44] => 村 [45] => 羌 [46] => 管 [47] => , [48] => 引 [49] => 离 [50] => 人 [51] => 断 [52] => 肠 [53] => 。 [54] => 此 [55] => 际 [56] => 浪 [57] => 萍 [58] => 风 [59] => 梗 [60] => , [61] => 度 [62] => 岁 [63] => 茫 [64] => 茫 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > [70] => < [71] => p [72] => > [73] => 堪 [74] => 伤 [75] => 。 [76] => 朝 [77] => 欢 [78] => 暮 [79] => 散 [80] => , [81] => 被 [82] => 多 [83] => 情 [84] => 、 [85] => 赋 [86] => 与 [87] => 凄 [88] => 凉 [89] => 。 [90] => 别 [91] => 来 [92] => 最 [93] => 苦 [94] => , [95] => 襟 [96] => 袖 [97] => 依 [98] => 约 [99] => , [100] => 尚 [101] => 有 [102] => 余 [103] => 香 [104] => 。 [105] => 算 [106] => 得 [107] => 伊 [108] => 、 [109] => 鸳 [110] => 衾 [111] => 凤 [112] => 枕 [113] => , [114] => 夜 [115] => 永 [116] => 争 [117] => 不 [118] => 思 [119] => 量 [120] => 。 [121] => 牵 [122] => 情 [123] => 处 [124] => , [125] => 惟 [126] => 有 [127] => 临 [128] => 歧 [129] => , [130] => 一 [131] => 句 [132] => 难 [133] => 忘 [134] => 。 [135] => < [136] => / [137] => p [138] => > ) Array ( [0] => 彩 [1] => 云 [2] => 归 [3] => · [4] => 蘅 [5] => 皋 [6] => 向 [7] => 晚 [8] => 舣 [9] => 轻 [10] => 航 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕