Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 金 [4] => 风 [5] => 淡 [6] => 荡 [7] => , [8] => 渐 [9] => 秋 [10] => 光 [11] => 老 [12] => 、 [13] => 清 [14] => 宵 [15] => 永 [16] => 。 [17] => 小 [18] => 院 [19] => 新 [20] => 晴 [21] => 天 [22] => 气 [23] => , [24] => 轻 [25] => 烟 [26] => 乍 [27] => 敛 [28] => , [29] => 皓 [30] => 月 [31] => 当 [32] => 轩 [33] => 练 [34] => 净 [35] => 。 [36] => 对 [37] => 千 [38] => 里 [39] => 寒 [40] => 光 [41] => , [42] => 念 [43] => 幽 [44] => 期 [45] => 阻 [46] => 、 [47] => 当 [48] => 残 [49] => 景 [50] => 。 [51] => 早 [52] => 是 [53] => 多 [54] => 愁 [55] => 多 [56] => 病 [57] => 。 [58] => 那 [59] => 堪 [60] => 细 [61] => 把 [62] => , [63] => 旧 [64] => 约 [65] => 前 [66] => 欢 [67] => 重 [68] => 省 [69] => 。 [70] => < [71] => / [72] => p [73] => > [74] => < [75] => p [76] => > [77] => 最 [78] => 苦 [79] => 碧 [80] => 云 [81] => 信 [82] => 断 [83] => , [84] => 仙 [85] => 乡 [86] => 路 [87] => 杳 [88] => , [89] => 归 [90] => 雁 [91] => 难 [92] => 倩 [93] => 。 [94] => 每 [95] => 高 [96] => 歌 [97] => 、 [98] => 强 [99] => 遣 [100] => 离 [101] => 怀 [102] => , [103] => 奈 [104] => 惨 [105] => 咽 [106] => 、 [107] => 翻 [108] => 成 [109] => 心 [110] => 耿 [111] => 耿 [112] => 。 [113] => 漏 [114] => 残 [115] => 露 [116] => 冷 [117] => 。 [118] => 空 [119] => 赢 [120] => 得 [121] => 、 [122] => 悄 [123] => 悄 [124] => 无 [125] => 言 [126] => , [127] => 愁 [128] => 绪 [129] => 终 [130] => 难 [131] => 整 [132] => 。 [133] => 又 [134] => 是 [135] => 立 [136] => 尽 [137] => , [138] => 梧 [139] => 桐 [140] => 碎 [141] => 影 [142] => 。 [143] => < [144] => / [145] => p [146] => > ) Array ( [0] => 倾 [1] => 杯 [2] => · [3] => 金 [4] => 风 [5] => 淡 [6] => 荡 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕