Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 并 [4] => 刀 [5] => 如 [6] => 水 [7] => , [8] => 吴 [9] => 盐 [10] => 胜 [11] => 雪 [12] => , [13] => 纤 [14] => 手 [15] => 破 [16] => 新 [17] => 橙 [18] => 。 [19] => 锦 [20] => 幄 [21] => 初 [22] => 温 [23] => , [24] => 兽 [25] => 烟 [26] => 不 [27] => 断 [28] => , [29] => 相 [30] => 对 [31] => 坐 [32] => 调 [33] => 笙 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 低 [43] => 声 [44] => 问 [45] => 向 [46] => 谁 [47] => 行 [48] => 宿 [49] => , [50] => 城 [51] => 上 [52] => 已 [53] => 三 [54] => 更 [55] => 。 [56] => 马 [57] => 滑 [58] => 霜 [59] => 浓 [60] => , [61] => 不 [62] => 如 [63] => 休 [64] => 去 [65] => , [66] => 直 [67] => 是 [68] => 少 [69] => 人 [70] => 行 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > ) Array ( [0] => 少 [1] => 年 [2] => 游 [3] => · [4] => 并 [5] => 刀 [6] => 如 [7] => 水 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕