Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 闲 [4] => 倚 [5] => 胡 [6] => 床 [7] => , [8] => 庾 [9] => 公 [10] => 楼 [11] => 外 [12] => 峰 [13] => 千 [14] => 朵 [15] => 。 [16] => 与 [17] => 谁 [18] => 同 [19] => 坐 [20] => 。 [21] => 明 [22] => 月 [23] => 清 [24] => 风 [25] => 我 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 别 [35] => 乘 [36] => 一 [37] => 来 [38] => , [39] => 有 [40] => 唱 [41] => 应 [42] => 须 [43] => 和 [44] => 。 [45] => 还 [46] => 知 [47] => 么 [48] => 。 [49] => 自 [50] => 从 [51] => 添 [52] => 个 [53] => 。 [54] => 风 [55] => 月 [56] => 平 [57] => 分 [58] => 破 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 点 [1] => 绛 [2] => 唇 [3] => · [4] => 闲 [5] => 倚 [6] => 胡 [7] => 床 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕