Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 新 [4] => 篁 [5] => 摇 [6] => 动 [7] => 翠 [8] => 葆 [9] => , [10] => 曲 [11] => 径 [12] => 通 [13] => 深 [14] => 窈 [15] => 。 [16] => 夏 [17] => 果 [18] => 收 [19] => 新 [20] => 脆 [21] => , [22] => 金 [23] => 丸 [24] => 落 [25] => , [26] => 惊 [27] => 飞 [28] => 鸟 [29] => 。 [30] => 浓 [31] => 霭 [32] => 迷 [33] => 岸 [34] => 草 [35] => 。 [36] => 蛙 [37] => 声 [38] => 闹 [39] => , [40] => 骤 [41] => 雨 [42] => 鸣 [43] => 池 [44] => 沼 [45] => 。 [46] => < [47] => / [48] => p [49] => > [50] => < [51] => p [52] => > [53] => 水 [54] => 亭 [55] => 小 [56] => 。 [57] => 浮 [58] => 萍 [59] => 破 [60] => 处 [61] => , [62] => 帘 [63] => 花 [64] => 檐 [65] => 影 [66] => 颠 [67] => 倒 [68] => 。 [69] => 纶 [70] => 巾 [71] => 羽 [72] => 扇 [73] => , [74] => 困 [75] => 卧 [76] => 北 [77] => 窗 [78] => 清 [79] => 晓 [80] => 。 [81] => 屏 [82] => 里 [83] => 吴 [84] => 山 [85] => 梦 [86] => 自 [87] => 到 [88] => 。 [89] => 惊 [90] => 觉 [91] => , [92] => 依 [93] => 然 [94] => 身 [95] => 在 [96] => 江 [97] => 表 [98] => 。 [99] => [100] => < [101] => / [102] => p [103] => > ) Array ( [0] => 隔 [1] => 浦 [2] => 莲 [3] => 近 [4] => 拍 [5] => · [6] => 中 [7] => 山 [8] => 县 [9] => 圃 [10] => 姑 [11] => 射 [12] => 亭 [13] => 避 [14] => 暑 [15] => 作 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕