Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 雨 [4] => 过 [5] => 残 [6] => 红 [7] => 湿 [8] => 未 [9] => 飞 [10] => , [11] => 疏 [12] => 篱 [13] => 一 [14] => 带 [15] => 透 [16] => 斜 [17] => 晖 [18] => 。 [19] => 游 [20] => 蜂 [21] => 酿 [22] => 蜜 [23] => 窃 [24] => 春 [25] => 归 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 金 [35] => 屋 [36] => 无 [37] => 人 [38] => 风 [39] => 竹 [40] => 乱 [41] => , [42] => 衣 [43] => 篝 [44] => 尽 [45] => 日 [46] => 水 [47] => 沉 [48] => 微 [49] => 。 [50] => 一 [51] => 春 [52] => 须 [53] => 有 [54] => 忆 [55] => 人 [56] => 时 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 浣 [1] => 溪 [2] => 沙 [3] => · [4] => 雨 [5] => 过 [6] => 残 [7] => 红 [8] => 湿 [9] => 未 [10] => 飞 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕