Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 风 [4] => 萧 [5] => 瑟 [6] => , [7] => 邯 [8] => 郸 [9] => 古 [10] => 道 [11] => 伤 [12] => 行 [13] => 客 [14] => 。 [15] => 伤 [16] => 行 [17] => 客 [18] => 。 [19] => 繁 [20] => 华 [21] => 一 [22] => 瞬 [23] => , [24] => 不 [25] => 堪 [26] => 思 [27] => 忆 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 丛 [37] => 台 [38] => 歌 [39] => 舞 [40] => 无 [41] => 消 [42] => 息 [43] => , [44] => 金 [45] => 樽 [46] => 玉 [47] => 管 [48] => 空 [49] => 陈 [50] => 迹 [51] => 。 [52] => 空 [53] => 陈 [54] => 迹 [55] => , [56] => 连 [57] => 天 [58] => 衰 [59] => 草 [60] => , [61] => 暮 [62] => 云 [63] => 凝 [64] => 碧 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > ) Array ( [0] => 忆 [1] => 秦 [2] => 娥 [3] => · [4] => 邯 [5] => 郸 [6] => 道 [7] => 上 [8] => 望 [9] => 丛 [10] => 台 [11] => 有 [12] => 感 )
宋代·曾觌的简介
曾觌(音di迪)(1109-1180) 字纯甫,汴京(今河南开封)人。绍兴中,为建王内知客。孝宗受禅,以潜邸旧人,授权知阁门事。淳熙初,除开府仪同三司,加少保、醴泉观使。趋奉宫廷,词多应制之作。其词语言婉丽,风格柔媚。代表作为《阮郎归》、《水调歌头》《西江月》《定风波》(长相思》、《采桑子》、《眼儿媚》、《忆秦娥》等,其中以《阮郎归》一词为最著名。
...〔► 曾觌的诗(2篇)〕