Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 辔 [4] => 摇 [5] => 衔 [6] => 铁 [7] => 。 [8] => 蹴 [9] => 踏 [10] => 平 [11] => 原 [12] => 雪 [13] => 。 [14] => 勇 [15] => 趁 [16] => 军 [17] => 声 [18] => 曾 [19] => 汗 [20] => 血 [21] => 。 [22] => 闲 [23] => 过 [24] => 升 [25] => 平 [26] => 时 [27] => 节 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 茸 [37] => 茸 [38] => 春 [39] => 草 [40] => 天 [41] => 涯 [42] => 。 [43] => 涓 [44] => 涓 [45] => 野 [46] => 水 [47] => 晴 [48] => 沙 [49] => 。 [50] => 多 [51] => 少 [52] => 骅 [53] => 骝 [54] => 老 [55] => 去 [56] => , [57] => 至 [58] => 今 [59] => 犹 [60] => 困 [61] => 盐 [62] => 车 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 清 [1] => 平 [2] => 乐 [3] => · [4] => 平 [5] => 原 [6] => 放 [7] => 马 )
宋代·张炎的简介
张炎(1248年-1320年),字叔夏,号玉田,晚年号乐笑翁。祖籍陕西凤翔。六世祖张俊,宋朝著名将领。父张枢,“西湖吟社”重要成员,妙解音律,与著名词人周密相交。张炎是勋贵之后,前半生居于临安,生活优裕,而宋亡以后则家道中落,晚年漂泊落拓。著有《山中白云词》,存词302首。张炎另一重要的贡献在于创作了中国最早的词论专著《词源》,总结整理了宋末雅词一派的主要艺术思想与成就,其中以“清空”,“骚雅”为主要主张。
...〔► 张炎的诗(9篇)〕