Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 西 [4] => 园 [5] => 春 [6] => 暮 [7] => 。 [8] => 乱 [9] => 草 [10] => 迷 [11] => 行 [12] => 路 [13] => 。 [14] => 风 [15] => 卷 [16] => 残 [17] => 花 [18] => 堕 [19] => 红 [20] => 雨 [21] => 。 [22] => 念 [23] => 旧 [24] => 巢 [25] => 燕 [26] => 子 [27] => , [28] => 飞 [29] => 傍 [30] => 谁 [31] => 家 [32] => , [33] => 斜 [34] => 阳 [35] => 外 [36] => , [37] => 长 [38] => 笛 [39] => 一 [40] => 声 [41] => 今 [42] => 古 [43] => 。 [44] => < [45] => / [46] => p [47] => > [48] => < [49] => p [50] => > [51] => 繁 [52] => 华 [53] => 流 [54] => 水 [55] => 去 [56] => , [57] => 舞 [58] => 歇 [59] => 歌 [60] => 沉 [61] => , [62] => 忍 [63] => 见 [64] => 遗 [65] => 钿 [66] => 种 [67] => 香 [68] => 土 [69] => 。 [70] => 渐 [71] => 橘 [72] => 树 [73] => 方 [74] => 生 [75] => , [76] => 桑 [77] => 枝 [78] => 才 [79] => 长 [80] => , [81] => 都 [82] => 付 [83] => 与 [84] => 、 [85] => 沙 [86] => 门 [87] => 为 [88] => 主 [89] => 。 [90] => 便 [91] => 关 [92] => 防 [93] => 不 [94] => 放 [95] => 贵 [96] => 游 [97] => 来 [98] => , [99] => 又 [100] => 突 [101] => 兀 [102] => 梯 [103] => 空 [104] => , [105] => 梵 [106] => 王 [107] => 宫 [108] => 宇 [109] => 。 [110] => < [111] => / [112] => p [113] => > ) Array ( [0] => 洞 [1] => 仙 [2] => 歌 [3] => · [4] => 毗 [5] => 陵 [6] => 赵 [7] => 府 [8] => 兵 [9] => 后 [10] => 僧 [11] => 多 [12] => 占 [13] => 作 [14] => 佛 [15] => 屋 )
宋代·汪元量的简介
汪元量(1241~1317年后)南宋末诗人、词人、宫廷琴师。字大有,号水云,亦自号水云子、楚狂、江南倦客,钱塘(今浙江杭州)人。琳第三子。度宗时以善琴供奉宫掖。恭宗德祐二年(1276)临安陷,随三宫入燕。尝谒文天祥于狱中。元世祖至元二十五年(1288)出家为道士,获南归,次年抵钱塘。后往来江西、湖北、四川等地,终老湖山。诗多纪国亡前后事,时人比之杜甫,有“诗史”之目,有《水云集》、《湖山类稿》。
...〔► 汪元量的诗(4篇)〕