Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 叶 [5] => 扁 [6] => 舟 [7] => 轻 [8] => 帆 [9] => 卷 [10] => 。 [11] => 暂 [12] => 泊 [13] => 楚 [14] => 江 [15] => 南 [16] => 岸 [17] => 。 [18] => 孤 [19] => 城 [20] => 暮 [21] => 角 [22] => , [23] => 引 [24] => 胡 [25] => 笳 [26] => 怨 [27] => 。 [28] => 水 [29] => 茫 [30] => 茫 [31] => , [32] => 平 [33] => 沙 [34] => 雁 [35] => 、 [36] => 旋 [37] => 惊 [38] => 散 [39] => 。 [40] => 烟 [41] => 敛 [42] => 寒 [43] => 林 [44] => 簇 [45] => , [46] => 画 [47] => 屏 [48] => 展 [49] => 。 [50] => 天 [51] => 际 [52] => 遥 [53] => 山 [54] => 小 [55] => , [56] => 黛 [57] => 眉 [58] => 浅 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 旧 [68] => 赏 [69] => 轻 [70] => 抛 [71] => , [72] => 到 [73] => 此 [74] => 成 [75] => 游 [76] => 宦 [77] => 。 [78] => 觉 [79] => 客 [80] => 程 [81] => 劳 [82] => , [83] => 年 [84] => 光 [85] => 晚 [86] => 。 [87] => 异 [88] => 乡 [89] => 风 [90] => 物 [91] => , [92] => 忍 [93] => 萧 [94] => 索 [95] => 、 [96] => 当 [97] => 愁 [98] => 眼 [99] => 。 [100] => 帝 [101] => 城 [102] => 赊 [103] => , [104] => 秦 [105] => 楼 [106] => 阻 [107] => , [108] => 旅 [109] => 魂 [110] => 乱 [111] => 。 [112] => 芳 [113] => 草 [114] => 连 [115] => 空 [116] => 阔 [117] => , [118] => 残 [119] => 照 [120] => 满 [121] => 。 [122] => 佳 [123] => 人 [124] => 无 [125] => 消 [126] => 息 [127] => , [128] => 断 [129] => 云 [130] => 远 [131] => 。 [132] => < [133] => / [134] => p [135] => > ) Array ( [0] => 迷 [1] => 神 [2] => 引 [3] => · [4] => 一 [5] => 叶 [6] => 扁 [7] => 舟 [8] => 轻 [9] => 帆 [10] => 卷 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕