Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 风 [4] => 消 [5] => 绛 [6] => 蜡 [7] => , [8] => 露 [9] => 浥 [10] => 红 [11] => 莲 [12] => , [13] => 灯 [14] => 市 [15] => 光 [16] => 相 [17] => 射 [18] => 。 [19] => 桂 [20] => 华 [21] => 流 [22] => 瓦 [23] => 。 [24] => 纤 [25] => 云 [26] => 散 [27] => , [28] => 耿 [29] => 耿 [30] => 素 [31] => 娥 [32] => 欲 [33] => 下 [34] => 。 [35] => 衣 [36] => 裳 [37] => 淡 [38] => 雅 [39] => 。 [40] => 看 [41] => 楚 [42] => 女 [43] => 纤 [44] => 腰 [45] => 一 [46] => 把 [47] => 。 [48] => 箫 [49] => 鼓 [50] => 喧 [51] => , [52] => 人 [53] => 影 [54] => 参 [55] => 差 [56] => , [57] => 满 [58] => 路 [59] => 飘 [60] => 香 [61] => 麝 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > [67] => < [68] => p [69] => > [70] => 因 [71] => 念 [72] => 都 [73] => 城 [74] => 放 [75] => 夜 [76] => 。 [77] => 望 [78] => 千 [79] => 门 [80] => 如 [81] => 昼 [82] => , [83] => 嬉 [84] => 笑 [85] => 游 [86] => 冶 [87] => 。 [88] => 钿 [89] => 车 [90] => 罗 [91] => 帕 [92] => 。 [93] => 相 [94] => 逢 [95] => 处 [96] => , [97] => 自 [98] => 有 [99] => 暗 [100] => 尘 [101] => 随 [102] => 马 [103] => 。 [104] => 年 [105] => 光 [106] => 是 [107] => 也 [108] => 。 [109] => 唯 [110] => 只 [111] => 见 [112] => 、 [113] => 旧 [114] => 情 [115] => 衰 [116] => 谢 [117] => 。 [118] => 清 [119] => 漏 [120] => 移 [121] => , [122] => 飞 [123] => 盖 [124] => 归 [125] => 来 [126] => , [127] => 从 [128] => 舞 [129] => 休 [130] => 歌 [131] => 罢 [132] => 。 [133] => < [134] => / [135] => p [136] => > ) Array ( [0] => 解 [1] => 语 [2] => 花 [3] => · [4] => 上 [5] => 元 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕