Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 尽 [4] => 日 [5] => 凭 [6] => 高 [7] => 目 [8] => , [9] => 脉 [10] => 脉 [11] => 春 [12] => 情 [13] => 绪 [14] => 。 [15] => 嘉 [16] => 景 [17] => 清 [18] => 明 [19] => 渐 [20] => 近 [21] => , [22] => 时 [23] => 节 [24] => 轻 [25] => 寒 [26] => 乍 [27] => 暖 [28] => , [29] => 天 [30] => 气 [31] => 才 [32] => 晴 [33] => 又 [34] => 雨 [35] => 。 [36] => 烟 [37] => 光 [38] => 淡 [39] => 荡 [40] => , [41] => 妆 [42] => 点 [43] => 平 [44] => 芜 [45] => 远 [46] => 树 [47] => 。 [48] => 黯 [49] => 凝 [50] => 伫 [51] => 。 [52] => 台 [53] => 榭 [54] => 好 [55] => 、 [56] => 莺 [57] => 燕 [58] => 语 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 正 [68] => 是 [69] => 和 [70] => 风 [71] => 丽 [72] => 日 [73] => , [74] => 几 [75] => 许 [76] => 繁 [77] => 红 [78] => 嫩 [79] => 绿 [80] => , [81] => 雅 [82] => 称 [83] => 嬉 [84] => 游 [85] => 去 [86] => 。 [87] => 奈 [88] => 阻 [89] => 隔 [90] => 、 [91] => 寻 [92] => 芳 [93] => 伴 [94] => 侣 [95] => 。 [96] => 秦 [97] => 楼 [98] => 凤 [99] => 吹 [100] => , [101] => 楚 [102] => 馆 [103] => 云 [104] => 约 [105] => , [106] => 空 [107] => 怅 [108] => 望 [109] => 、 [110] => 在 [111] => 何 [112] => 处 [113] => 。 [114] => 寂 [115] => 寞 [116] => 韶 [117] => 华 [118] => 暗 [119] => 度 [120] => 。 [121] => 可 [122] => 堪 [123] => 向 [124] => 晚 [125] => , [126] => 村 [127] => 落 [128] => 声 [129] => 声 [130] => 杜 [131] => 宇 [132] => 。 [133] => < [134] => / [135] => p [136] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 平 [2] => 乐 [3] => · [4] => 尽 [5] => 日 [6] => 凭 [7] => 高 [8] => 目 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕