Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 玉 [4] => 童 [5] => 西 [6] => 迓 [7] => 浮 [8] => 丘 [9] => 伯 [10] => 。 [11] => 洞 [12] => 天 [13] => 冷 [14] => 落 [15] => 秋 [16] => 萧 [17] => 瑟 [18] => 。 [19] => 不 [20] => 用 [21] => 许 [22] => 飞 [23] => 琼 [24] => 。 [25] => 瑶 [26] => 台 [27] => 空 [28] => 月 [29] => 明 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 清 [39] => 香 [40] => 凝 [41] => 夜 [42] => 宴 [43] => 。 [44] => 借 [45] => 与 [46] => 韦 [47] => 郎 [48] => 看 [49] => 。 [50] => 莫 [51] => 便 [52] => 向 [53] => 姑 [54] => 苏 [55] => 。 [56] => 扁 [57] => 舟 [58] => 下 [59] => 五 [60] => 湖 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 杭 [5] => 妓 [6] => 往 [7] => 苏 [8] => 迓 [9] => 新 [10] => 守 )
宋代·苏轼的简介
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡乐府》等。
...〔► 苏轼的诗(161篇)〕