Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 园 [4] => 林 [5] => 晴 [6] => 昼 [7] => 春 [8] => 谁 [9] => 主 [10] => 。 [11] => 暖 [12] => 律 [13] => 潜 [14] => 催 [15] => , [16] => 幽 [17] => 谷 [18] => 暄 [19] => 和 [20] => , [21] => 黄 [22] => 鹂 [23] => 翩 [24] => 翩 [25] => , [26] => 乍 [27] => 迁 [28] => 芳 [29] => 树 [30] => 。 [31] => 观 [32] => 露 [33] => 湿 [34] => 缕 [35] => 金 [36] => 衣 [37] => , [38] => 叶 [39] => 映 [40] => 如 [41] => 簧 [42] => 语 [43] => 。 [44] => 晓 [45] => 来 [46] => 枝 [47] => 上 [48] => 绵 [49] => 蛮 [50] => , [51] => 似 [52] => 把 [53] => 芳 [54] => 心 [55] => 深 [56] => 意 [57] => 低 [58] => 诉 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 无 [68] => 据 [69] => 。 [70] => 乍 [71] => 出 [72] => 暖 [73] => 烟 [74] => 来 [75] => , [76] => 又 [77] => 趁 [78] => 游 [79] => 蜂 [80] => 去 [81] => 。 [82] => 恣 [83] => 狂 [84] => 踪 [85] => 迹 [86] => , [87] => 两 [88] => 两 [89] => 相 [90] => 呼 [91] => , [92] => 终 [93] => 朝 [94] => 雾 [95] => 吟 [96] => 风 [97] => 舞 [98] => 。 [99] => 当 [100] => 上 [101] => 苑 [102] => 柳 [103] => 秾 [104] => 时 [105] => , [106] => 别 [107] => 馆 [108] => 花 [109] => 深 [110] => 处 [111] => 。 [112] => 此 [113] => 际 [114] => 海 [115] => 燕 [116] => 偏 [117] => 饶 [118] => , [119] => 都 [120] => 把 [121] => 韶 [122] => 光 [123] => 与 [124] => 。 [125] => < [126] => / [127] => p [128] => > ) Array ( [0] => 黄 [1] => 莺 [2] => 儿 [3] => · [4] => 园 [5] => 林 [6] => 晴 [7] => 昼 [8] => 春 [9] => 谁 [10] => 主 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕