Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 送 [4] => 秋 [5] => 云 [6] => 万 [7] => 里 [8] => , [9] => 算 [10] => 舒 [11] => 卷 [12] => 、 [13] => 总 [14] => 何 [15] => 心 [16] => 。 [17] => 叹 [18] => 路 [19] => 转 [20] => 羊 [21] => 肠 [22] => , [23] => 人 [24] => 营 [25] => 燕 [26] => 垒 [27] => , [28] => 霜 [29] => 满 [30] => 蓬 [31] => 簪 [32] => 。 [33] => 愁 [34] => 侵 [35] => 。 [36] => 庾 [37] => 尘 [38] => 满 [39] => 袖 [40] => , [41] => 便 [42] => 封 [43] => 侯 [44] => 、 [45] => 那 [46] => 羡 [47] => 汉 [48] => 淮 [49] => 阴 [50] => 。 [51] => 一 [52] => 醉 [53] => 莼 [54] => 丝 [55] => 脍 [56] => 玉 [57] => , [58] => 忍 [59] => 教 [60] => 菊 [61] => 老 [62] => 松 [63] => 深 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > [69] => < [70] => p [71] => > [72] => 离 [73] => 音 [74] => 。 [75] => 又 [76] => 听 [77] => 西 [78] => 风 [79] => , [80] => 金 [81] => 井 [82] => 树 [83] => 、 [84] => 动 [85] => 秋 [86] => 吟 [87] => 。 [88] => 向 [89] => 暮 [90] => 江 [91] => 目 [92] => 断 [93] => , [94] => 鸿 [95] => 飞 [96] => 渺 [97] => 渺 [98] => , [99] => 天 [100] => 色 [101] => 沈 [102] => 沈 [103] => 。 [104] => 沾 [105] => 襟 [106] => 。 [107] => 四 [108] => 弦 [109] => 夜 [110] => 语 [111] => , [112] => 问 [113] => 杨 [114] => 琼 [115] => 、 [116] => 往 [117] => 事 [118] => 到 [119] => 寒 [120] => 砧 [121] => 。 [122] => 争 [123] => 似 [124] => 湖 [125] => 山 [126] => 岁 [127] => 晚 [128] => , [129] => 静 [130] => 梅 [131] => 香 [132] => 底 [133] => 同 [134] => 斟 [135] => 。 [136] => < [137] => / [138] => p [139] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => 慢 [4] => · [5] => 送 [6] => 翁 [7] => 五 [8] => 峰 [9] => 游 [10] => 江 [11] => 陵 )
宋代·吴文英的简介
吴文英(约1200~1260),字君特,号梦窗,晚年又号觉翁,四明(今浙江宁波)人。原出翁姓,后出嗣吴氏。与贾似道友善。有《梦窗词集》一部,存词三百四十余首,分四卷本与一卷本。其词作数量丰沃,风格雅致,多酬答、伤时与忆悼之作,号“词中李商隐”。而后世品评却甚有争论。
...〔► 吴文英的诗(46篇)〕