Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 瑶 [4] => 草 [5] => 一 [6] => 何 [7] => 碧 [8] => , [9] => 春 [10] => 入 [11] => 武 [12] => 陵 [13] => 溪 [14] => 。 [15] => 溪 [16] => 上 [17] => 桃 [18] => 花 [19] => 无 [20] => 数 [21] => , [22] => 枝 [23] => 上 [24] => 有 [25] => 黄 [26] => 鹂 [27] => 。 [28] => 我 [29] => 欲 [30] => 穿 [31] => 花 [32] => 寻 [33] => 路 [34] => , [35] => 直 [36] => 入 [37] => 白 [38] => 云 [39] => 深 [40] => 处 [41] => , [42] => 浩 [43] => 气 [44] => 展 [45] => 虹 [46] => 霓 [47] => 。 [48] => 只 [49] => 恐 [50] => 花 [51] => 深 [52] => 里 [53] => , [54] => 红 [55] => 露 [56] => 湿 [57] => 人 [58] => 衣 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 坐 [68] => 玉 [69] => 石 [70] => , [71] => 倚 [72] => 玉 [73] => 枕 [74] => , [75] => 拂 [76] => 金 [77] => 徽 [78] => 。 [79] => 谪 [80] => 仙 [81] => 何 [82] => 处 [83] => ? [84] => 无 [85] => 人 [86] => 伴 [87] => 我 [88] => 白 [89] => 螺 [90] => 杯 [91] => 。 [92] => 我 [93] => 为 [94] => 灵 [95] => 芝 [96] => 仙 [97] => 草 [98] => , [99] => 不 [100] => 为 [101] => 朱 [102] => 唇 [103] => 丹 [104] => 脸 [105] => , [106] => 长 [107] => 啸 [108] => 亦 [109] => 何 [110] => 为 [111] => ? [112] => 醉 [113] => 舞 [114] => 下 [115] => 山 [116] => 去 [117] => , [118] => 明 [119] => 月 [120] => 逐 [121] => 人 [122] => 归 [123] => 。 [124] => < [125] => / [126] => p [127] => > ) Array ( [0] => 水 [1] => 调 [2] => 歌 [3] => 头 [4] => · [5] => 游 [6] => 览 )
宋代·黄庭坚的简介
黄庭坚(1045.8.9-1105.5.24),字鲁直,号山谷道人,晚号涪翁,洪州分宁(今江西省九江市修水县)人,北宋著名文学家、书法家,为盛极一时的江西诗派开山之祖,与杜甫、陈师道和陈与义素有“一祖三宗”(黄庭坚为其中一宗)之称。与张耒、晁补之、秦观都游学于苏轼门下,合称为“苏门四学士”。生前与苏轼齐名,世称“苏黄”。著有《山谷词》,且黄庭坚书法亦能独树一格,为“宋四家”之一。
...〔► 黄庭坚的诗(26篇)〕