Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 冻 [4] => 水 [5] => 消 [6] => 痕 [7] => , [8] => 晓 [9] => 风 [10] => 生 [11] => 暖 [12] => , [13] => 春 [14] => 满 [15] => 东 [16] => 郊 [17] => 道 [18] => 。 [19] => 迟 [20] => 迟 [21] => 淑 [22] => 景 [23] => , [24] => 烟 [25] => 和 [26] => 露 [27] => 润 [28] => , [29] => 偏 [30] => 染 [31] => 长 [32] => 堤 [33] => 芳 [34] => 草 [35] => 。 [36] => 断 [37] => 鸿 [38] => 隐 [39] => 隐 [40] => 归 [41] => 飞 [42] => , [43] => 江 [44] => 天 [45] => 杳 [46] => 杳 [47] => 。 [48] => 遥 [49] => 山 [50] => 变 [51] => 色 [52] => , [53] => 妆 [54] => 眉 [55] => 淡 [56] => 扫 [57] => 。 [58] => 目 [59] => 极 [60] => 千 [61] => 里 [62] => , [63] => 闲 [64] => 倚 [65] => 危 [66] => 楼 [67] => 迥 [68] => 眺 [69] => 。 [70] => < [71] => / [72] => p [73] => > [74] => < [75] => p [76] => > [77] => 动 [78] => 几 [79] => 许 [80] => 、 [81] => 伤 [82] => 春 [83] => 怀 [84] => 抱 [85] => 。 [86] => 念 [87] => 何 [88] => 处 [89] => 、 [90] => 韶 [91] => 阳 [92] => 偏 [93] => 早 [94] => 。 [95] => 想 [96] => 帝 [97] => 里 [98] => 看 [99] => 看 [100] => , [101] => 名 [102] => 园 [103] => 芳 [104] => 榭 [105] => , [106] => 烂 [107] => 漫 [108] => 莺 [109] => 花 [110] => 好 [111] => 。 [112] => 追 [113] => 思 [114] => 往 [115] => 昔 [116] => 年 [117] => 少 [118] => 。 [119] => 继 [120] => 日 [121] => 恁 [122] => 、 [123] => 把 [124] => 酒 [125] => 听 [126] => 歌 [127] => , [128] => 量 [129] => 金 [130] => 买 [131] => 笑 [132] => 。 [133] => 别 [134] => 后 [135] => 暗 [136] => 负 [137] => , [138] => 光 [139] => 阴 [140] => 多 [141] => 少 [142] => 。 [143] => < [144] => / [145] => p [146] => > ) Array ( [0] => 倾 [1] => 杯 [2] => · [3] => 冻 [4] => 水 [5] => 消 [6] => 痕 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕