Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 伤 [4] => 怀 [5] => 离 [6] => 抱 [7] => , [8] => 天 [9] => 若 [10] => 有 [11] => 情 [12] => 天 [13] => 亦 [14] => 老 [15] => 。 [16] => 此 [17] => 意 [18] => 如 [19] => 何 [20] => ? [21] => 细 [22] => 似 [23] => 轻 [24] => 丝 [25] => 渺 [26] => 似 [27] => 波 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 扁 [37] => 舟 [38] => 岸 [39] => 侧 [40] => , [41] => 枫 [42] => 叶 [43] => 荻 [44] => 花 [45] => 秋 [46] => 索 [47] => 索 [48] => 。 [49] => 细 [50] => 想 [51] => 前 [52] => 欢 [53] => , [54] => 须 [55] => 著 [56] => 人 [57] => 间 [58] => 比 [59] => 梦 [60] => 间 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 减 [1] => 字 [2] => 木 [3] => 兰 [4] => 花 [5] => · [6] => 伤 [7] => 怀 [8] => 离 [9] => 抱 )
宋代·欧阳修的简介
欧阳修(1007-1072),字永叔,号醉翁,晚号“六一居士”。汉族,吉州永丰(今江西省永丰县)人,因吉州原属庐陵郡,以“庐陵欧阳修”自居。谥号文忠,世称欧阳文忠公。北宋政治家、文学家、史学家,与韩愈、柳宗元、王安石、苏洵、苏轼、苏辙、曾巩合称“唐宋八大家”。后人又将其与韩愈、柳宗元和苏轼合称“千古文章四大家”。
...〔► 欧阳修的诗(40篇)〕