Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 深 [4] => 相 [5] => 忆 [6] => , [7] => 莫 [8] => 相 [9] => 忆 [10] => , [11] => 相 [12] => 忆 [13] => 情 [14] => 难 [15] => 极 [16] => 。 [17] => 银 [18] => 汉 [19] => 是 [20] => 红 [21] => 墙 [22] => , [23] => 一 [24] => 带 [25] => 遥 [26] => 相 [27] => 隔 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 金 [37] => 盘 [38] => 珠 [39] => 露 [40] => 滴 [41] => , [42] => 两 [43] => 岸 [44] => 榆 [45] => 花 [46] => 白 [47] => 。 [48] => 风 [49] => 摇 [50] => 玉 [51] => 佩 [52] => 清 [53] => , [54] => 今 [55] => 夕 [56] => 为 [57] => 何 [58] => 夕 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 醉 [1] => 花 [2] => 间 [3] => [4] => 其 [5] => 二 )
五代·毛文锡的简介
唐末五代时人,字平珪,高阳(今属河北人),一作南阳(今属河南)人。年十四,登进士第。已而入蜀,从王建,官翰林学士承旨,进文思殿大学士,拜司徒,蜀亡,随王衍降唐。未几,复事孟氏,与欧阳烔等五人以小词为孟昶所赏。《花间集》称毛司徒,著有《前蜀纪事》《茶谱》,词存三十二首,今有王国维辑《毛司徒词》一卷。
...〔► 毛文锡的诗(38篇)〕