Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 春 [4] => 去 [5] => 秋 [6] => 来 [7] => 也 [8] => , [9] => 愁 [10] => 心 [11] => 似 [12] => 醉 [13] => 醺 [14] => 。 [15] => 去 [16] => 时 [17] => 邀 [18] => 约 [19] => 早 [20] => 回 [21] => 轮 [22] => , [23] => 及 [24] => 去 [25] => 又 [26] => 何 [27] => 曾 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 歌 [37] => 扇 [38] => 花 [39] => 光 [40] => 黦 [41] => , [42] => 衣 [43] => 珠 [44] => 滴 [45] => 泪 [46] => 新 [47] => 。 [48] => 恨 [49] => 身 [50] => 翻 [51] => 不 [52] => 作 [53] => 车 [54] => 尘 [55] => , [56] => 万 [57] => 里 [58] => 得 [59] => 随 [60] => 君 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 巫 [1] => 山 [2] => 一 [3] => 段 [4] => 云 [5] => · [6] => 春 [7] => 去 [8] => 秋 [9] => 来 [10] => 也 )
五代·欧阳炯的简介
(896-971)益州(今四川成都人),在后蜀任职为中书舍人。据《宣和画谱》载,他事孟昶时历任翰林学士、门下侍郎同平章事,随孟昶降宋后,授为散骑常侍,工诗文,特别长于词,又善长笛,是花间派重要作家。
...〔► 欧阳炯的诗(15篇)〕