Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 玉 [4] => 殿 [5] => 春 [6] => 浓 [7] => 花 [8] => 烂 [9] => 熳 [10] => , [11] => 簇 [12] => 神 [13] => 仙 [14] => 伴 [15] => 。 [16] => 罗 [17] => 裙 [18] => 窣 [19] => 地 [20] => 缕 [21] => 黄 [22] => 金 [23] => , [24] => 奏 [25] => 清 [26] => 音 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 酒 [36] => 阑 [37] => 歌 [38] => 罢 [39] => 两 [40] => 沉 [41] => 沉 [42] => , [43] => 一 [44] => 笑 [45] => 动 [46] => 君 [47] => 心 [48] => 。 [49] => 永 [50] => 愿 [51] => 作 [52] => 鸳 [53] => 鸯 [54] => 伴 [55] => , [56] => 恋 [57] => 情 [58] => 深 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 恋 [1] => 情 [2] => 深 [3] => · [4] => 玉 [5] => 殿 [6] => 春 [7] => 浓 [8] => 花 [9] => 烂 [10] => 熳 )
五代·毛文锡的简介
唐末五代时人,字平珪,高阳(今属河北人),一作南阳(今属河南)人。年十四,登进士第。已而入蜀,从王建,官翰林学士承旨,进文思殿大学士,拜司徒,蜀亡,随王衍降唐。未几,复事孟氏,与欧阳烔等五人以小词为孟昶所赏。《花间集》称毛司徒,著有《前蜀纪事》《茶谱》,词存三十二首,今有王国维辑《毛司徒词》一卷。
...〔► 毛文锡的诗(38篇)〕