Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 回 [4] => 廊 [5] => 远 [6] => 砌 [7] => 生 [8] => 秋 [9] => 草 [10] => , [11] => 梦 [12] => 魂 [13] => 千 [14] => 里 [15] => 青 [16] => 门 [17] => 道 [18] => 。 [19] => 鹦 [20] => 鹉 [21] => 怨 [22] => 长 [23] => 更 [24] => , [25] => 碧 [26] => 笼 [27] => 金 [28] => 锁 [29] => 横 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 罗 [39] => 帏 [40] => 中 [41] => 夜 [42] => 起 [43] => , [44] => 霜 [45] => 月 [46] => 清 [47] => 如 [48] => 水 [49] => 。 [50] => 玉 [51] => 露 [52] => 不 [53] => 成 [54] => 圆 [55] => , [56] => 宝 [57] => 筝 [58] => 悲 [59] => 断 [60] => 弦 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 菩 [1] => 萨 [2] => 蛮 [3] => · [4] => 回 [5] => 廊 [6] => 远 [7] => 砌 [8] => 生 [9] => 秋 [10] => 草 )
五代·冯延巳的简介
冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。
...〔► 冯延巳的诗(18篇)〕