Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 河 [4] => 桥 [5] => 柳 [6] => , [7] => 占 [8] => 芳 [9] => 春 [10] => , [11] => 映 [12] => 水 [13] => 含 [14] => 烟 [15] => 拂 [16] => 路 [17] => 。 [18] => 几 [19] => 回 [20] => 攀 [21] => 折 [22] => 赠 [23] => 行 [24] => 人 [25] => , [26] => 暗 [27] => 伤 [28] => 神 [29] => 。 [30] => < [31] => / [32] => p [33] => > [34] => < [35] => p [36] => > [37] => 乐 [38] => 府 [39] => 吹 [40] => 为 [41] => 横 [42] => 笛 [43] => 曲 [44] => , [45] => 能 [46] => 使 [47] => 离 [48] => 肠 [49] => 断 [50] => 续 [51] => 。 [52] => 不 [53] => 如 [54] => 移 [55] => 植 [56] => 在 [57] => 金 [58] => 门 [59] => , [60] => 近 [61] => 天 [62] => 恩 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 柳 [1] => 含 [2] => 烟 [3] => · [4] => 河 [5] => 桥 [6] => 柳 )
五代·毛文锡的简介
唐末五代时人,字平珪,高阳(今属河北人),一作南阳(今属河南)人。年十四,登进士第。已而入蜀,从王建,官翰林学士承旨,进文思殿大学士,拜司徒,蜀亡,随王衍降唐。未几,复事孟氏,与欧阳烔等五人以小词为孟昶所赏。《花间集》称毛司徒,著有《前蜀纪事》《茶谱》,词存三十二首,今有王国维辑《毛司徒词》一卷。
...〔► 毛文锡的诗(38篇)〕