Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 谁 [4] => 道 [5] => 闲 [6] => 情 [7] => 抛 [8] => 掷 [9] => 久 [10] => 。 [11] => 每 [12] => 到 [13] => 春 [14] => 来 [15] => , [16] => 惆 [17] => 怅 [18] => 还 [19] => 依 [20] => 旧 [21] => 。 [22] => 日 [23] => 日 [24] => 花 [25] => 前 [26] => 常 [27] => 病 [28] => 酒 [29] => , [30] => 敢 [31] => 辞 [32] => 镜 [33] => 里 [34] => 朱 [35] => 颜 [36] => 瘦 [37] => 。 [38] => < [39] => / [40] => p [41] => > [42] => < [43] => p [44] => > [45] => 河 [46] => 畔 [47] => 青 [48] => 芜 [49] => 堤 [50] => 上 [51] => 柳 [52] => 。 [53] => 为 [54] => 问 [55] => 新 [56] => 愁 [57] => , [58] => 何 [59] => 事 [60] => 年 [61] => 年 [62] => 有 [63] => 。 [64] => 独 [65] => 立 [66] => 小 [67] => 桥 [68] => 风 [69] => 满 [70] => 袖 [71] => , [72] => 平 [73] => 林 [74] => 新 [75] => 月 [76] => 人 [77] => 归 [78] => 后 [79] => 。 [80] => < [81] => / [82] => p [83] => > ) Array ( [0] => 蝶 [1] => 恋 [2] => 花 [3] => · [4] => 谁 [5] => 道 [6] => 闲 [7] => 情 [8] => 抛 [9] => 弃 [10] => 久 )
五代·冯延巳的简介
冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。
...〔► 冯延巳的诗(18篇)〕