Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 花 [4] => 前 [5] => 失 [6] => 却 [7] => 游 [8] => 春 [9] => 侣 [10] => , [11] => 独 [12] => 自 [13] => 寻 [14] => 芳 [15] => 。 [16] => 满 [17] => 目 [18] => 悲 [19] => 凉 [20] => 。 [21] => 纵 [22] => 有 [23] => 笙 [24] => 歌 [25] => 亦 [26] => 断 [27] => 肠 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 林 [37] => 间 [38] => 戏 [39] => 蝶 [40] => 帘 [41] => 间 [42] => 燕 [43] => , [44] => 各 [45] => 自 [46] => 双 [47] => 双 [48] => 。 [49] => 忍 [50] => 更 [51] => 思 [52] => 量 [53] => , [54] => 绿 [55] => 树 [56] => 青 [57] => 苔 [58] => 半 [59] => 夕 [60] => 阳 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 采 [1] => 桑 [2] => 子 [3] => · [4] => 花 [5] => 前 [6] => 失 [7] => 却 [8] => 游 [9] => 春 [10] => 侣 )
五代·冯延巳的简介
冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。
...〔► 冯延巳的诗(18篇)〕