Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 隋 [4] => 堤 [5] => 柳 [6] => , [7] => 汴 [8] => 河 [9] => 旁 [10] => , [11] => 夹 [12] => 岸 [13] => 绿 [14] => 阴 [15] => 千 [16] => 里 [17] => 。 [18] => 龙 [19] => 舟 [20] => 凤 [21] => 舸 [22] => 木 [23] => 兰 [24] => 香 [25] => , [26] => 锦 [27] => 帆 [28] => 张 [29] => 。 [30] => < [31] => / [32] => p [33] => > [34] => < [35] => p [36] => > [37] => 因 [38] => 梦 [39] => 江 [40] => 南 [41] => 春 [42] => 景 [43] => 好 [44] => , [45] => 一 [46] => 路 [47] => 流 [48] => 苏 [49] => 羽 [50] => 葆 [51] => 。 [52] => 笙 [53] => 歌 [54] => 未 [55] => 尽 [56] => 起 [57] => 横 [58] => 流 [59] => , [60] => 锁 [61] => 春 [62] => 愁 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 柳 [1] => 含 [2] => 烟 [3] => · [4] => 隋 [5] => 堤 [6] => 柳 )
五代·毛文锡的简介
唐末五代时人,字平珪,高阳(今属河北人),一作南阳(今属河南)人。年十四,登进士第。已而入蜀,从王建,官翰林学士承旨,进文思殿大学士,拜司徒,蜀亡,随王衍降唐。未几,复事孟氏,与欧阳烔等五人以小词为孟昶所赏。《花间集》称毛司徒,著有《前蜀纪事》《茶谱》,词存三十二首,今有王国维辑《毛司徒词》一卷。
...〔► 毛文锡的诗(38篇)〕