Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 风 [4] => 乍 [5] => 起 [6] => , [7] => 吹 [8] => 皱 [9] => 一 [10] => 池 [11] => 春 [12] => 水 [13] => 。 [14] => 闲 [15] => 引 [16] => 鸳 [17] => 鸯 [18] => 香 [19] => 径 [20] => 里 [21] => , [22] => 手 [23] => 挼 [24] => 红 [25] => 杏 [26] => 蕊 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 斗 [36] => 鸭 [37] => 阑 [38] => 干 [39] => 独 [40] => 倚 [41] => , [42] => 碧 [43] => 玉 [44] => 搔 [45] => 头 [46] => 斜 [47] => 坠 [48] => 。 [49] => 终 [50] => 日 [51] => 望 [52] => 君 [53] => 君 [54] => 不 [55] => 至 [56] => , [57] => 举 [58] => 头 [59] => 闻 [60] => 鹊 [61] => 喜 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 谒 [1] => 金 [2] => 门 [3] => · [4] => 风 [5] => 乍 [6] => 起 )
五代·冯延巳的简介
冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。
...〔► 冯延巳的诗(18篇)〕