Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 雨 [4] => 霁 [5] => 巫 [6] => 山 [7] => 上 [8] => , [9] => 云 [10] => 轻 [11] => 映 [12] => 碧 [13] => 天 [14] => 。 [15] => 远 [16] => 风 [17] => 吹 [18] => 散 [19] => 又 [20] => 相 [21] => 连 [22] => , [23] => 十 [24] => 二 [25] => 晚 [26] => 峰 [27] => 前 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 暗 [37] => 湿 [38] => 啼 [39] => 猿 [40] => 树 [41] => , [42] => 高 [43] => 笼 [44] => 过 [45] => 客 [46] => 船 [47] => 。 [48] => 朝 [49] => 朝 [50] => 暮 [51] => 暮 [52] => 楚 [53] => 江 [54] => 边 [55] => , [56] => 几 [57] => 度 [58] => 降 [59] => 神 [60] => 仙 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 巫 [1] => 山 [2] => 一 [3] => 段 [4] => 云 [5] => · [6] => 雨 [7] => 霁 [8] => 巫 [9] => 山 [10] => 上 )
五代·毛文锡的简介
唐末五代时人,字平珪,高阳(今属河北人),一作南阳(今属河南)人。年十四,登进士第。已而入蜀,从王建,官翰林学士承旨,进文思殿大学士,拜司徒,蜀亡,随王衍降唐。未几,复事孟氏,与欧阳烔等五人以小词为孟昶所赏。《花间集》称毛司徒,著有《前蜀纪事》《茶谱》,词存三十二首,今有王国维辑《毛司徒词》一卷。
...〔► 毛文锡的诗(38篇)〕