Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 山 [4] => 又 [5] => 水 [6] => , [7] => 行 [8] => 尽 [9] => 吴 [10] => 头 [11] => 楚 [12] => 尾 [13] => 。 [14] => 兄 [15] => 弟 [16] => 灯 [17] => 前 [18] => 家 [19] => 万 [20] => 里 [21] => , [22] => 相 [23] => 看 [24] => 如 [25] => 梦 [26] => 寐 [27] => 。 [28] => < [29] => / [30] => p [31] => > [32] => < [33] => p [34] => > [35] => 君 [36] => 似 [37] => 成 [38] => 蹊 [39] => 桃 [40] => 李 [41] => , [42] => 入 [43] => 我 [44] => 草 [45] => 堂 [46] => 松 [47] => 桂 [48] => 。 [49] => 莫 [50] => 厌 [51] => 岁 [52] => 寒 [53] => 无 [54] => 气 [55] => 味 [56] => , [57] => 余 [58] => 生 [59] => 今 [60] => 已 [61] => 矣 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > ) Array ( [0] => 谒 [1] => 金 [2] => 门 [3] => · [4] => 示 [5] => 知 [6] => 命 [7] => 弟 )
宋代·黄庭坚的简介
黄庭坚(1045.8.9-1105.5.24),字鲁直,号山谷道人,晚号涪翁,洪州分宁(今江西省九江市修水县)人,北宋著名文学家、书法家,为盛极一时的江西诗派开山之祖,与杜甫、陈师道和陈与义素有“一祖三宗”(黄庭坚为其中一宗)之称。与张耒、晁补之、秦观都游学于苏轼门下,合称为“苏门四学士”。生前与苏轼齐名,世称“苏黄”。著有《山谷词》,且黄庭坚书法亦能独树一格,为“宋四家”之一。
...〔► 黄庭坚的诗(26篇)〕