Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 浮 [4] => 玉 [5] => 飞 [6] => 琼 [7] => , [8] => 向 [9] => 邃 [10] => 馆 [11] => 静 [12] => 轩 [13] => , [14] => 倍 [15] => 增 [16] => 清 [17] => 绝 [18] => 。 [19] => 夜 [20] => 窗 [21] => 垂 [22] => 练 [23] => , [24] => 何 [25] => 用 [26] => 交 [27] => 光 [28] => 明 [29] => 月 [30] => 。 [31] => 近 [32] => 闻 [33] => 道 [34] => 、 [35] => 官 [36] => 阁 [37] => 多 [38] => 梅 [39] => , [40] => 趁 [41] => 暗 [42] => 香 [43] => 未 [44] => 远 [45] => , [46] => 冻 [47] => 蕊 [48] => 初 [49] => 发 [50] => 。 [51] => 倩 [52] => 谁 [53] => 摘 [54] => 取 [55] => , [56] => 寄 [57] => 赠 [58] => 情 [59] => 人 [60] => 桃 [61] => 叶 [62] => 。 [63] => < [64] => / [65] => p [66] => > [67] => < [68] => p [69] => > [70] => 回 [71] => 文 [72] => 近 [73] => 传 [74] => 锦 [75] => 字 [76] => , [77] => 道 [78] => 为 [79] => 君 [80] => 瘦 [81] => 损 [82] => , [83] => 是 [84] => 人 [85] => 都 [86] => 说 [87] => 。 [88] => 祅 [89] => 知 [90] => 染 [91] => 红 [92] => 著 [93] => 手 [94] => , [95] => 胶 [96] => 梳 [97] => 黏 [98] => 发 [99] => 。 [100] => 转 [101] => 思 [102] => 量 [103] => 、 [104] => 镇 [105] => 长 [106] => 堕 [107] => 睫 [108] => 。 [109] => 都 [110] => 只 [111] => 为 [112] => 、 [113] => 情 [114] => 深 [115] => 意 [116] => 切 [117] => 。 [118] => 欲 [119] => 报 [120] => 消 [121] => 息 [122] => , [123] => 无 [124] => 一 [125] => 句 [126] => 、 [127] => 堪 [128] => 愈 [129] => 愁 [130] => 结 [131] => 。 [132] => < [133] => / [134] => p [135] => > ) Array ( [0] => 三 [1] => 部 [2] => 乐 [3] => · [4] => 商 [5] => 调 [6] => 梅 [7] => 雪 )
宋代·周邦彦的简介
周邦彦(1056年-1121年),中国北宋末期著名的词人,字美成,号清真居士,汉族,钱塘(今浙江杭州)人。历官太学正、庐州教授、知溧水县等。徽宗时为徽猷阁待制,提举大晟府。精通音律,曾创作不少新词调。作品多写闺情、羁旅,也有咏物之作。格律谨严。语言典丽精雅。长调尤善铺叙。为后来格律派词人所宗。旧时词论称他为“词家之冠”。有《清真集》传世。
...〔► 周邦彦的诗(23篇)〕