Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 高 [4] => 风 [5] => 应 [6] => 爽 [7] => 节 [8] => , [9] => 摇 [10] => 落 [11] => 渐 [12] => 疏 [13] => 林 [14] => 。 [15] => 吹 [16] => 云 [17] => 旅 [18] => 雁 [19] => 断 [20] => , [21] => 临 [22] => 谷 [23] => 晓 [24] => 松 [25] => 吟 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 屡 [35] => 惜 [36] => 凉 [37] => 秋 [38] => 扇 [39] => , [40] => 常 [41] => 飘 [42] => 清 [43] => 夜 [44] => 琴 [45] => 。 [46] => 泠 [47] => 泠 [48] => 随 [49] => 《 [50] => 列 [51] => 子 [52] => 》 [53] => , [54] => 弥 [55] => 谐 [56] => 逸 [57] => 豫 [58] => 心 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 赋 [1] => 得 [2] => 咏 [3] => 风 [4] => 诗 )
南北朝·阮卓的简介
(531—589)南朝陈陈留尉氏人。幼聪敏,笃志经籍,善谈论,尤工五言诗。性至孝。陈文帝天康初,为新安王府记室参军,奉使招慰交阯。交阯多珍怪之产,卓一无所取,时论称廉。陈后主至德元年,入为德教殿学士。后退居里舍,以文酒自娱。陈亡入隋,途中疾卒。
...〔► 阮卓的诗(6篇)〕