Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 昔 [4] => 余 [5] => 轻 [6] => 岁 [7] => 月 [8] => , [9] => 兹 [10] => 也 [11] => 重 [12] => 光 [13] => 阴 [14] => 。 [15] => 闺 [16] => 中 [17] => 屏 [18] => 铅 [19] => 黛 [20] => , [21] => 阙 [22] => 下 [23] => 挂 [24] => 缨 [25] => 簪 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 禅 [35] => 悦 [36] => 兼 [37] => 芳 [38] => 旨 [39] => , [40] => 法 [41] => 言 [42] => 恋 [43] => 清 [44] => 琴 [45] => 。 [46] => 一 [47] => 异 [48] => 非 [49] => 能 [50] => 辨 [51] => , [52] => 宠 [53] => 辱 [54] => 谁 [55] => 为 [56] => 心 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 法 [1] => 乐 [2] => 辞 [3] => [4] => 其 [5] => 十 )
南北朝·王融的简介
(467—493)南朝齐琅邪临沂人,字元长。王僧达孙。博涉有文才。举秀才,累迁太子舍人。竟陵王萧子良特相友好,为“西邸八友”之一。欲兴家业,上书武帝求自试,迁秘书丞。帝幸芳林园,禊宴朝臣,使融为《曲水诗序》,文藻富丽,当世称之。后子良复奉融为宁朔将军、军主。及武帝病笃,融欲矫诏立子良,事败,郁林王即位,收狱赐死。融文辞捷速,为永明体代表作家。今存《王宁朔集》辑本。
...〔► 王融的诗(90篇)〕