Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 景 [4] => 落 [5] => 中 [6] => 轩 [7] => 坐 [8] => , [9] => 悠 [10] => 悠 [11] => 望 [12] => 城 [13] => 阙 [14] => 。 [15] => 高 [16] => 树 [17] => 升 [18] => 夕 [19] => 烟 [20] => , [21] => 层 [22] => 楼 [23] => 满 [24] => 初 [25] => 月 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 光 [35] => 阴 [36] => 非 [37] => 或 [38] => 异 [39] => , [40] => 山 [41] => 川 [42] => 屡 [43] => 难 [44] => 越 [45] => 。 [46] => 辍 [47] => 泣 [48] => 掩 [49] => 铅 [50] => 姿 [51] => , [52] => 搔 [53] => 首 [54] => 乱 [55] => 云 [56] => 发 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 和 [1] => 南 [2] => 海 [3] => 王 [4] => 殿 [5] => 下 [6] => 咏 [7] => 秋 [8] => 胡 [9] => 妻 [10] => 诗 [11] => [12] => 其 [13] => 二 )
南北朝·王融的简介
(467—493)南朝齐琅邪临沂人,字元长。王僧达孙。博涉有文才。举秀才,累迁太子舍人。竟陵王萧子良特相友好,为“西邸八友”之一。欲兴家业,上书武帝求自试,迁秘书丞。帝幸芳林园,禊宴朝臣,使融为《曲水诗序》,文藻富丽,当世称之。后子良复奉融为宁朔将军、军主。及武帝病笃,融欲矫诏立子良,事败,郁林王即位,收狱赐死。融文辞捷速,为永明体代表作家。今存《王宁朔集》辑本。
...〔► 王融的诗(90篇)〕