Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 寄 [4] => 止 [5] => 邻 [6] => 城 [7] => 阙 [8] => , [9] => 徒 [10] => 在 [11] => 失 [12] => 游 [13] => 聚 [14] => 。 [15] => 卧 [16] => 闻 [17] => 杂 [18] => 沓 [19] => 路 [20] => , [21] => 坐 [22] => 对 [23] => 空 [24] => 寂 [25] => 宇 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 风 [35] => 扉 [36] => 乍 [37] => 开 [38] => 阖 [39] => , [40] => 粉 [41] => 蝶 [42] => 时 [43] => 翻 [44] => 舞 [45] => 。 [46] => 若 [47] => 人 [48] => 不 [49] => 在 [50] => 兹 [51] => , [52] => 烦 [53] => 忧 [54] => 何 [55] => 得 [56] => 愈 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 寓 [1] => 居 [2] => 公 [3] => 廨 [4] => 怀 [5] => 保 [6] => 秀 [7] => 才 )
南北朝·高爽的简介
南朝梁广陵人。博学多才,善为文。齐武帝永明中举郡孝廉。梁武帝天监初,历官中军临川王参军。出为晋陵令。先是刘茜为晋陵令,爽经途诣之,不相接,爽甚衔之。俄而爽代茜为令,茜迎赠甚厚,爽受馈答书云:“高晋陵自答。”人问故,答云:“彼自馈晋陵,何关爽事。”后坐事被系,作《镬鱼赋》以自况,遇赦免,卒。
...〔► 高爽的诗(4篇)〕