Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 夕 [4] => 台 [5] => 行 [6] => 雨 [7] => 度 [8] => , [9] => 朝 [10] => 梁 [11] => 照 [12] => 日 [13] => 辉 [14] => 。 [15] => 东 [16] => 城 [17] => 采 [18] => 桑 [19] => 返 [20] => , [21] => 南 [22] => 市 [23] => 数 [24] => 钱 [25] => 归 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 长 [35] => 歌 [36] => 挑 [37] => 碧 [38] => 玉 [39] => , [40] => 罢 [41] => 尘 [42] => 笑 [43] => 洛 [44] => 妃 [45] => 。 [46] => 欲 [47] => 知 [48] => 欢 [49] => 未 [50] => 尽 [51] => , [52] => 栖 [53] => 乌 [54] => 已 [55] => 夜 [56] => 飞 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 艳 [1] => 歌 [2] => 行 [3] => 三 [4] => 首 [5] => [6] => 其 [7] => 一 )
南北朝·顾野王的简介
顾野王(519-581年),原名顾体伦,字希冯,吴郡吴县(今江苏苏州)人。南朝梁陈间官员、文字训诂学家、史学家。因仰慕西汉冯野王,更名为顾野王,希望自己取得冯野王一样在文学方面取得成绩)。长期居于亭林(今属上海金山区),人称顾亭林。历梁武帝大同四年太学博士、陈国子博士、黄门侍郎、光禄大夫,博通经史,擅长丹青,著有《玉篇》。陈太建十三年卒,诏赠秘书监、右卫将军。后代顾炎武,清初思想家 ,号亭林,亦称顾亭林,以期追慕先人之意。
...〔► 顾野王的诗(9篇)〕