Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 遭 [4] => 蒙 [5] => 之 [6] => 吝 [7] => , [8] => 在 [9] => 我 [10] => 幽 [11] => 人 [12] => 。 [13] => 绝 [14] => 志 [15] => 云 [16] => 肆 [17] => , [18] => 如 [19] => 彼 [20] => 涔 [21] => 鳞 [22] => 。 [23] => 灵 [24] => 荫 [25] => 谬 [26] => 垂 [27] => , [28] => 跃 [29] => 我 [30] => 龙 [31] => 津 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 翘 [41] => 情 [42] => 明 [43] => 规 [44] => , [45] => 怀 [46] => 德 [47] => 鉴 [48] => 神 [49] => 。 [50] => 虽 [51] => 赖 [52] => 暂 [53] => 盼 [54] => , [55] => 永 [56] => 愧 [57] => 其 [58] => 尘 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > ) Array ( [0] => 与 [1] => 王 [2] => 使 [3] => 君 [4] => 诗 [5] => 五 [6] => 首 [7] => [8] => 其 [9] => 四 )
魏晋·郭璞的简介
(276—324)东晋河东闻喜人,字景纯。博学,好古文奇字,精天文、历算、卜筮,擅长诗赋。西晋末过江,为宣城太守殷祐参军,为王导所重。晋元帝拜著作佐郎,与王隐共撰《晋史》,迁尚书郎。后为王敦记室参军。以卜筮不吉谏阻敦谋反,为敦所杀。后追赠弘农太守。为《尔雅》、《方言》、《山海经》、《穆天子传》作注,传于世。有辑本《郭弘农集》。
...〔► 郭璞的诗(56篇)〕