Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 春 [4] => 咏 [5] => 登 [6] => 台 [7] => , [8] => 亦 [9] => 有 [10] => 临 [11] => 流 [12] => 。 [13] => 怀 [14] => 彼 [15] => 伐 [16] => 木 [17] => , [18] => 宿 [19] => 此 [20] => 良 [21] => 俦 [22] => 。 [23] => 修 [24] => 竹 [25] => 荫 [26] => 沼 [27] => , [28] => 旋 [29] => 濑 [30] => 萦 [31] => 丘 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 穿 [41] => 池 [42] => 激 [43] => 湍 [44] => , [45] => 连 [46] => 滥 [47] => 觞 [48] => 舟 [49] => 。 [50] => < [51] => / [52] => p [53] => > ) Array ( [0] => 兰 [1] => 亭 [2] => 诗 [3] => 二 [4] => 首 [5] => [6] => 其 [7] => 一 )
魏晋·孙绰的简介
(314—371)东晋太原中都(今晋中榆次)人,字兴公。孙楚孙。少以文称。初居会稽,游放山水。与许珣并为玄言诗人,亦能赋,尝作《天台山赋》,辞致甚工,自谓掷地有金石声,为当时文士之冠。名公之碑,必请绰为文。除著作佐郎,累迁廷尉卿,领著作。原有集,已佚,明人辑有《孙廷尉集》。
...〔► 孙绰的诗(15篇)〕